เกาะสีชัง

เรื่องเล่าจากผู้ใหญ่เรือง หมื่นศรี ตอนที่แกเด็กแกชอบไปแอบดูพวกญี่ปุ่นที่มาตั้งค่ายในวังร.๕ ทหารญี่ปุ่นใจดีชอบให้ขนมกิน พวกนั้นสร้างหอคอยติดปืนกลจากไม้ไผ่ง่ายๆเอายิงเรือบินที่มาทิ้งระเบิดเพราะค่ายทหารญี่ปุ่นของเกาะสีชังเป็นที่ส่งกองบำรุงเสบียงไปช่วยรบทั่วสงครามมหาเอเชียบูรพา เห็นเรือโยโย่บรรทุกข้าวสาร เรืออินเดียหน้าเกาะขามใหญ่โดนเครื่องบินระเบิดจมต่อหน้าต่อตาเหลือรอดแค่ไก่ตัวเดียว เสียงปืนกลญี่ปุ่นยิงต่อสู้กับเรือบอนปานเสียงลๆไม้ไผ่ถูกทุบแตก สิ่งที่น่าแปลกใจคือ วัง ร. ๕ ไม่เคยได้รับความเสียหายจากลูระเบิดเลยจนคนสมัยนั้นเชื่อกันว่าเพราะบารมี ร.๕ ท่าทรงปัดลูกระเบิดตกลงน้ำหมด เวลามีเสียงหวอชาวบ้านก็จะวิ่งไปหลบตามถ้ำ สถานที่ที่ชาวบ้านใช้หลบภัยมากที่สุดคือ ชักลับ(บริเวณวัดถ้ำยายปริก) ตรงนี้ลุงเรืองบอกว่าแต่ก่อนไม่มีใครกล้าเข้าไปเล่ากันว่าเป็นเมืองลับแล ชาวบ้านมักได้ยินเสียงเครื่องดนตรีไทยลอยมาตามลมให้ได้ยินเสมอ

ลุงธนู ปิ่นอนงค์ (ตาแก๋ง) เล่าถึงที่มาของแม่นมปริก(แม่นมของร.๕)กับยายปริกว่าเป็นคนละคนกัน ยายปริกเป็นแม่กำนันเงินซึ่งกำนันเงิน (คนที่ไปบูรณะที่ประทับพลับพลา ร.๕ ช่องเขาขาดจนเป็นที่รู้จัก)คือพ่อของตาแก๋งนั่นเองจึงเป็นข้อมูลที่น่าเชื่อถือได้ ตอกย้ำกับที่ยายแต๋วซึงมียายชื่อแนบเป็นน้องสาวของยายปริก ยายแต๋วบอกว่ายายแนบเล่าให้ฟังตอนแกเป็นเด็กเรื่อง ชักลับซึ่งอยู่ในที่ดินของยายปริกว่าผีดุมาก บางวันชาวบ้านจะได้ยินเสียงปี่พิณพาทย์ดังลอยมาจนไม่มีใครกล้าเข้าไป จนวันที่เกิดสงครามโลกครั้งที่ 2 ทุกคนต้องหาที่หลบระเบิดจึงจำเป็นต้องหาถ้ำใหญ่เพื่อความปลอดภัยจึงใช้ถ้ำของไร่ยายปริกหลบระเบิด ต่อมาชาวบ้านจึงเรียกถ้ำแห่งนี้ว่า "ถ้ำยายปริก "

เรื่องเล่าจากยายตุ๊(แม่รองป้อมฯ สหัส ถนอมศิริ) หลานขุนนครเขตเกษมศรี เมื่อตอนเด็กๆจะตามแม่เอาขนมไปขายในวัง ร.๕ ให้พวกทหารญี่ปุ่น บางทีก็จะแลกเอาน้ำมันตะเกียงมาไว้ใช้ ทหารญี่ปุ่นใจดีแต่ถ้าใครไปขโมยของจะยิงทิ้งทันทีที่จับได้ เมื่อก่อนจะไปปลูกกระท่อมแถวคลองเทียน(หาดทรายแก้ว) เพื่อรับจ้างขนทราย ชาวบ้านจะต้องมาหาบน้ำในวังไปใช้จึงเจอพวกญี่ปุ่นสะพายปืนยาวและมีดดาบยาวๆทุกวัน ยายตุ๊มีพ่อชื่อตาเล็ก(ตาเล็ก-ตาใหญ่) ลูกแฝดของขุนนครเขตฯ ตาเล็กคนนี้ได้เรียนหนักสือถึงอัสสัมชันบางรักที่กทม.เป็นคนมีความรู้ชอบสอนภาษาอังกฤษให้เด็กๆเกาะสีชัง ต่อมาได้เป็นนายด่านศุลกากรเกาะสีชัง เมื่อครั้งสงครามโลกครั้งที่ 2 แกได้ออกไปตรวจเรือโยโย่ที่เกาะร้านดอกไม้เกิดมีเรือบินมาทิ้งระเบิดพวกญี่ปุ่นทำให้เรือจม โชคดีที่ตาเล็กปีนไปเกาะปลายเสากระโดงเรืออยู่จึงรอดตายจากเรือจม ชาวบ้านมองเห็นไกลๆจึงแจวเรือไปช่วยตาเล็กได้ทันก่อนเรือจม

น้าใบ ขี่รถสามล้อรับจ้าง เมื่อสิบกว่าปีก่อนสมัยที่ช่องเขาขาดพึ่งได้รับการปรับปรุงใหม่ๆ น้าใบขับรถสามล้อมาจอดนอนรับลมที่ช่องเขาขาด ขณะกำลังเคลิ้มหลับ รู้สึกเหมือนเสียงรองเท้าคนกำลังเดินมากันหลายสิบคนจึงหรี่ตามองไปข้างรถที่ตัวเองนอนอยู่และเป็นจริงอย่างที่ว่า มีคนร่วมยี่สิบคนเดินเรียงแถวผ่านมาข้างรถ ชายเหล่านั้นไม่พูดคุยแต่งกายเต็มยศคล้ายทหารสะพายทั้งปืนยาวและมีดายไขว้หลังเดินผ่านลงไปทางทะเลช่องเขาขาด เมื่อลับตาจึงรวบรวมความกล้าเดินไปชะโงกดูปรากฏมีแต่ทะเลกับความว่างเปล่า คิดได้ดังนั้นจึงรีบเผ่นกลับบ้านอย่างไว พอเช้ากลับมาช่องเขาขาดมาดูอีกรอบและได้เล่าให้เราฟัง

ลุงจุก มาลีบลู ผู้เขียนเล่าจากประสบการณ์จริง เรื่อง ดาบซามูไรกับมังกรดำ เมื่อสิบกว่าปีก่อนอาศัยอยู่ชายหาดถ้ำพังสมัยยังไม่มีเตียงผ้าใบ หาดทรายยังกองพูนขาวสะอาดตา วันนั้นช่วงตอนเย็นได้ขี่มอเตอไซด์มาตลาดหาของกินที่สี่แยกท่าล่าง พลันสายตาเหลือบไปเห็นเด็กหนุ่มต่างถิ่นกำลังแอบมองเราซื้อซาลาเปาอยู่ ดูก็รู้ว่าคงหิวเลยถามไปว่ากินมั๊ยพร้อมยื่นให้เด็กคนนั้นแล้วถามไถ่ว่ามาจากไหนคืนนี้นอนที่ไหน สรุปว่ามาจากกรุงเทพฯไม่มีที่นอน ไม่มีตังค์ จึงชวนไปนอนที่ชายหาด ตกดึกเด็กเล่าให้ฟังว่า เค้าเรียนปวช.ปี2 นั่งรถเมล์มาจากกทม.เพราะมีคนพูดอยู่ในหัวบอกให้มาซึ่งเค้าก็ไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน เค้าก็ถามเราว่าเชื่อเรื่องระลึกชาติมั๊ย โดยเล่าให้ฟังว่า บางวันเค้าก็สามารถพูดภาษาญี่ปุ่นได้ทั้งที่ไม่เคยเรียน เค้าบอกว่าพ่อเค้าเป็นนายทหารญี่ปุ่นและเป็นคนที่บอกให้เค้ามาที่นี่เพื่อมาเอาของ 2 อย่างคือ ดาบซามูไรกับมังกรดำ เราเลยถามว่ามังกรดำคืออะไร เค้าบอกว่า มันคือแผ่นป้ายหินแกะสลัก ของสองสิ่งนี้อยู่ในถ้ำมีม่านน้ำบางๆไหลอยู่ เราก็คิดว่าไอ้นี่มันเพี้ยนแต่ก็คุยสนุกเหมือนคนปกติดี ประมาณตี 2 เด็กมองออกไปที่ชายหาดบอกว่าขอตัวไปคุยกับท่านพ่อก่อน ท่านมากับลูกน้อง จากนั้นเค้าก็เดินไปนั่งคุกเข่าพูดคนเดียวจับใจความไม่ได้คล้ายว่าเป็นภาษาญี่ปุ่น เราจึงคิดว่ามันอาการหนักแล้วจึงเข้านอน ก่อนฟ้าสว่างตื่นมาชงกาแฟพบเด็กนอนอยู่ที่เปลแขวนหน้าห้อง เด็กตื่นมาเหมือนคนปกติแถมเล่าให้ฟังถึงเรื่องเมื่อคืนอีกรอบ พอรุ่งเช้าเราจึงพาซ้อนมอเตอไซด์แกล้งขี่ไปยังทิศที่เด็กชี้ที่ซ่อนของ ซึ่งเป็นที่ในวังนั่นเอง(เด็กไม่รู้จักวังร.๕เพราะไม่เคยมา) ระหว่างขี่รถในวังเด็กบอกให้เลี้ยวกลับบอกเราขี่เลยไปแล้วพร้อมชี้ทางที่จะไป เรานึกในใจว่ามันรู้ได้ไงว่าตรงนั้นมีถ้ำ(ถ้ำเสาวภา) แถมยังบอกด้วยว่าในถ้ำมีลูกกรงเหล็กปิดอยู่ เออมันรู้จริงด้วย จึงออกอุบายว่าเดี๋ยวไปกินข้าวที่ตลาดกันก่อนเข้าถ้ำ ไปตลาดกินข้าวเสร็จเราพาไปท่าเรือบอกตำรวจที่ท่าเรือและกัปตันเรือถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น เราทุกคนช่วยกันออกตังค์ค่ารถบังคับให้เด็กกลับบ้านเดี๋ยวที่บ้านเป็นห่วงและหวังว่าคงจะไม่กลับมาทำให้หลอนอีก ภายหลังมีอาจารย์ลาดกระบังนำคณะมาที่วังคุณพ่อท่านเคยเป็นตำรวจดูแลเด็กดัดสันดานที่เกาะ แกรู้เรื่องราวทางประวัติศาสตร์ดีมากคนนึง จึงถามท่านว่ารู้จัก มังกรดำของญี่ปุ่นมั๊ย ท่านจึงเล่าให้ฟังว่า มังกรดำคือองค์กรลับกู้ชาติของญี่ปุ่นซึ่งซ่อนตัวอยู่ทั่วเอเชียเป็นพวกซามูไรนักฆ่าคอยกำจัดศัตรูต่างชาติสมัยสงครามโลกครั้งที่สอง ที่น่าแปลกสมัยนั้นยังไม่มีอินเตอร์เน็ตให้ทุกคนได้สืบค้นอะไรง่ายๆแต่เด็กคนนั้นรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร จวบจนมีอินเตอร์เน็ตใช้กันทั่วเราจึงสืบค้นและพบว่ามังกรดำนั้นมีอยู่จริง ชื่อว่า แก๊งมังกรดำ (ญี่ปุ่น: 黒竜会; โรมาจิ: Kokuryūkai อังกฤษ: Black Dragon Society) ก่อตั้งในปี พ.ศ. 2444 โดยเรียวเฮ อูจิดะ โดยตั้งชื่อจากชื่อแม่น้ำอามูร์หรือแม่น้ำเฮย์หลงในประเทศจีน ไม่เชื่ออย่าลบหลู่